Η σελίδα που εσύ γράφεις. Εμείς βάζουμε μόνο τον τίτλο.

Dear Schooligans...

Αγαπητά schooligania, ζω στην επαρχία και εδώ τα πράγματα δεν είναι και τόσο «χαλαρά» όπως στην Αθήνα. Εδώ δεν έχουμε την ελευθερία να κάνουμε στιχάκια τα όνειρα και τα γαμώτο μας. Με κάτι φιλαράκια φτιάξαμε μια μπάντα. Αποφασίσαμε να δηλώσουμε συμμετοχή στο schoolwave. Δεν ξέρω πώς, αλλά το θέμα έφτασε μέχρι το συμβούλιο γονέων. Για να μην πολυλογώ, ο διευθυντής όχι μόνο μας απαγόρεψε να το κάνουμε αλλά απέβαλε και δύο από τα μέλη του γκρούπ γιατί είμαστε μαυροντυμένα «φρικιά» και χαλάμε, λέει, την εικόνα του σχολείου!

Ελένη,
Τρίτη Λυκείου

Έχω διάάάάφορα προβλήματα -κλασικά για κάθε έφηβο- όμως δε θα τα αναφέρω για να μην γίνω βαρετή. Βασικά ένα με απασχολεί πολύ αυτή την περίοδο: Γιατί οι γονείς μου δε με ακούνε ποτέ όταν μιλάω;;;
-Μπαμπά, ξέρεις τι έγινε σήμερα;
-Μμμμ...
-Να, βγήκαμε με τα παιδιά και... 
-Ναι, να πας, να πας παιδί μου... 
-Μπαμπά, μόλις έκανα την τρίτη μου έκτρωση, αγόρασα τον μπάφο μου και θα παντρευτώ την Κούλα σε ένα γκέι γάμο στην Ολλανδία. Tι λες;
-Ξέρω 'γω; Pώτα τη μάνα σου.

...μόλις ενηλικιώθηκα και δε μ' αρέσει καθόλου!...

...μάνα, φάτο μόνη σου το κωλοφαΐ σου μη στο φέρω στο κεφάλι!...

Είμαι 16. Και τελευταία με έχει πιάσει μελαγχολία... Δεν αντέχω άλλο ρε πούστη μου. Θέλω να βρίσω και αυτό θα κάνω. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που σας γράφω. Λοιπόν... 
Πουτάνα Έλενα, γιατί στους 10 αυτούς μήνες που είμαστε μαζί σ' αγάπησα υπερβολικά ενώ εσύ καθόλου... 
Μαλάκα Φώτη, γιατί είσαι ο κολλητός μου και πρέπει να στο πω... Ξεκόλλα με την τόφλα την γκόμενά σου, που σε κεράτωνε κι εσύ τα ξανάφτιαξες μαζί της και αυτή σε ξανακερατώνει! 
Γαμώ όλη την παρέα μου γιατί την έχει φάει το Lineage!
Κι εσύ μάνα, φάτο μόνη σου το κωλοφαΐ σου, μη στο φέρω στο κεφάλι! Από δω και πέρα μόνο σουβλάκια...

Τάσος, Ν.Ηράκλειο

Λοιπόν... Θα μπορούσα για ώρες να παραπονιέμαι για γονείς, σχολείο, «φίλους» κλπ, αλλά δεν έχω όρεξη... Αυτό που με απασχολεί είναι ότι μόλις τελείωσα την Γ' Λυκείου, μόλις ενηλικιώθηκα και δε μ' αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ! Φοβάμαι μήπως σε λίγο καιρό γίνω όπως «αυτοί»! Ξέρετε ποιους λέω... Πω πω, πρώτα θα πεθάνω και μετά θα γίνω έτσι! Απλά χρειάζομαι κάποιον να μου δώσει μια δυνατή σφαλιάρα αν πάω ν' αλλάξω! Εσείς μπορείτε;;

Mikel, Κόρινθος

Γεια.... Ήμουν δύο μέρες στο Schoolwave. Δεν σταμάτησα να χοροπηδάω!!! Σας στέλνω λοιπόν ένα τεράστιο Μ Π Ρ Α Β Ο που το οργανώσατε όλο αυτό!!! Ήρθε όμως η ώρα να πω ένα μεγάλο «ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ» γιατί εδώ και τρία χρόνια έχουμε φτιάξει με την παρέα μου ένα συγκρότημα και πέρσι, μόλις άκουσα ότι το 2ο Schoolwave θα ανοίξει την αγκαλιά του και για παιδιά από την επαρχία, τρελάθηκα από τη χαρά μου!! Όλο το προηγούμενο καλοκαίρι λιώσαμε στις πρόβες, αλλά όταν είπα στον πατέρα μου ότι θα πηγαίναμε Λαμία για να φτιάξουμε demo, έγινε απόλυτος!! «Όχι συγκρότημα, τέλος η μουσική, μόνο διάβασμα». Ήμουν βλέπετε Γ' Λυκείου και έπρεπε να επικεντρωθώ μόνο στις Πανελλήνιες!! Του αφιερώνω τον στίχο από το πρώτο Schoolwave: «Το σύστημα σε κάνει ό,τι θέλει, το σύστημα σε κάνει ρομπότ...». Και σας δηλώνω ότι, αφού δεν μπορώ πλέον να πάρω εγώ μέρος στο Schoolwave λόγω ηλικίας, τουλάχιστον θα έρχομαι κάθε χρόνο ως θεατής, έως ότου να χάσω κι εγώ τις αντιστάσεις μου ενάντια στο σύστημα και να με κάνει και εμένα ρομπότ!!

Dear Schooligans, από την πρώτη στιγμή που σας διάβασα κόλλησα πραγματικά μαζί σας. Είμαι πρωτοετής φοιτητής και σπουδάζω μακριά από την πόλη μου. Ένιωσα τη βία και τον χλευασμό από το νηπιαγωγείο. Αυτό συνεχίσθηκε μέχρι να τελειώσω το Λύκειο. Το πρόβλημα το δημιούργησαν ορισμένοι συμμαθητές μου. Βλέποντας ότι ήμουν ένα παιδί χαμηλών τόνων και ήσυχο, ήμουν το θύμα τους για να περνάνε αυτοί καλά κοροϊδεύοντάς με. Βλέπετε, ο καλός τις περισσότερες φορές θεωρείται ως αγαθός και χαζός. Έτσι κι εγώ ήμουν για αυτούς ο χαζός της τάξης, ο αποδιοπομπαίος τράγος. 
Μου έκαναν ό,τι δεν μπορεί να φανταστεί και το πιο αρρωστημένο μυαλό. Μου έδιναν φάπες, με χτυπούσαν, με έφτυναν, μου έσχιζαν τα τετράδια, μου πετούσαν τα πράγματα, μου έκρυβαν την τσάντα, με ενοχλούσαν την ώρα του μαθήματος, μου έγραφαν βρισιές στο θρανίο, κατάφεραν να μου κάνουν σπάσιμο νεύρων. Ήταν η αφορμή όλη η τάξη να με πάρει στο ψιλό και έτσι να μην έχω φίλους στο σχολείο και να νιώθω φοβερή μοναξιά. 
Όλα αυτά μου δημιούργησαν τρομερά ψυχολογικά προβλήματα. Μου προξένησαν χαμηλή αυτοεκτίμηση οδηγώντας με στην κατάθλιψη και στο να μην πιστεύω πλέον στον εαυτό μου.
Στέλνω λοιπόν ένα μήνυμα σε αυτούς που μου έκαναν τη ζωή κόλαση: Νίκο, Ηλία, Χρήστο, Στάθη, Κώστα, αφυπνίστηκα. Δεν είμαι πλέον ο χαζός που γνωρίζατε, αλλά αυτός που με τη σειρά σας πρέπει πια να φοβάστε. Αυτή τη στιγμή πατάω γερά στα πόδια μου, έχοντας αποκτήσει πραγματικές φιλίες. 
Μπορώ να αλλάξω το μέλλον και θα το κάνω. Σας γαμώ όλους. Να πάτε στο διάολο, όπως με στείλατε κι εμένα. Θα ήθελα να κλείσω με μια φράση του Φρειδερίκου Νίτσε. «Κάποιος πρέπει να έχει Χάος μέσα του, για να γεννήσει ένα φλεγόμενο αστέρι…....»

Δημήτρης, 19 ετών
Θεσσαλονίκη

...ναι, είμαι κι εγώ ένα χαζοτρέντουλο. Και τι μ' αυτό;...

...ψάχνω κάποιον που να μην μπερδεύει τον Marley με την Harley. Έλεος!...

...τα κορίτσια πάσχουν από το σύνδρομο του λυκανθρώπου (πρέπει να επιστρέφουν στο σπίτι πριν βγει το φεγγάρι)...

Βασικά δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το mail... Ίσως από αντίδραση, ίσως επειδή δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω... Όπως και να 'χει είναι η απάντηση στην Έφη (τεύχος 7) και σε όσους σκέφτονται σαν αυτήν... Είμαι 16 και πηγαίνω στο Κολέγιο και πραγματικά χαίρομαι γι' αυτό... Ναι, είμαι κι εγώ ένα χαζοτρέντουλο όπως μας λένε όλοι... Ένα παιδί βορείων προαστίων..... Ε και; Και τι μ' αυτό; Μ' αρέσει να φοράω GAP και γουστάρω τρελά να κάνω βόλτες στην Κηφισιά... Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί κάθε κομπλεξαρισμένος θα πρέπει να μας βρίζει και εμείς να το δεχόμαστε... Ρε γαμώτο μας έχετε μιλήσει ποτέ; Μας ξέρετε; ...ΟΧΙ!.. Ε τότε τι στο διάολο μιλάτε;;; Τι κακό έχει να θες να είσαι αποδεκτός; Ωραία, ο μπαμπάς μου βγάζει περισσότερα από τον δικό σου... Τι να γίνει; Εγώ φταίω;

Ένα χαζοτρέντουλο.....

Είμαι Κύπριος φοιτητής στην Αθήνα, φανατικός σας αναγνώστης, και θα ήθελα να απαντήσω στην επιστολή του Κ. Κατσαράκη από την Κρήτη, ο οποίος απάντησε στην επιστολή του Ιωάννη από τη Λευκωσία. 
Ο κος Κατσαράκης ισχυρίζεται ότι στην Κύπρο υπάρχει τάξη και πειθαρχία και, έμμεσα, υποστηρίζει ότι η μαθητική στολή αποτελεί την απόδειξη. Η Κύπρος τη δεδομένη στιγμή απέχει μακράν, κύριε Κατσαράκη, από το "τάξη και πειθαρχία": είναι μια ασυδοσία, όχι λόγω του ντυσίματος, αλλά λόγω της νοοτροπίας: επιδειξιομανία, αυτοπροβολή και μια ακόρεστη επιθυμία "να ανήκω κάπου, κάνοντας ηλίθια πράγματα". Η στολή δεν κάνει το μαθητή, όπως τα ράσα δεν κάνουν τον παπά.

 

Αλέξανδρος Χατζηλύρας

Ξέρεις πόσο πολύ καιρό είχα να κλάψω; Τουλάχιστον δύο μήνες. Ξέρεις πόσο πολύ έκλαψα; Πολλή ώρα... Συνεχόμενη... Άκουγα το ρολόι να χτυπάει και προσπαθούσα να καλύψω τον χτύπο του... Τα μάτια μου σχεδόν πρήστηκαν... Είναι πολύ προσωπικές αυτές οι στιγμές. Αποσύρομαι. Και δε με βλέπει κανείς. Γυρίζω αποφασιστικά το κλειδί στην πόρτα για να το νιώσω. Και μετά καταρρέω. Και είναι πάντα το δίλημμα... Καταρρέεις μόνος ή με παρέα; Το να καταρρεύσεις μόνος είναι το πιο εύκολο. Και το πιο βολικό... Το να καταρρεύσεις μπροστά στα μάτια κάποιου άλλου είναι δυσβάσταχτο μετά. Σ' ανακουφίζει περισσότερο... Αλλά μετά... Μετά το μετανιώνεις. Εκατό τα εκατό. Σε είδε κάποιος. Δεν είναι τόσο απλό. Κατάλαβε την αδυναμία σου. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι καταρρέουμε μπροστά σ' αυτούς που έχουμε ανάγκη, φαντάσου τι όπλο του δίνεις να κρατήσει στα χέρια...

Είμαι κάτι παραπάνω από 17... Μένω σε μια σχετικά καλή γειτονιά της Αθήνας, οι γονείς μου βγάζουν αρκετά λεφτά και ποτέ δε μου έλειψε τίποτα... Φίλους είχα και έχω πολλούς... Αγόρι δεν είχα... Και αυτό γιατί ήθελα το αγόρι μου να είναι τέλειο... Από όλες τις απόψεις... Όταν λοιπόν γνώρισα τον ιδανικό, τον ερωτεύτηκα τρελά... Ήταν όμορφος, σοβαρός και πολύ γλυκός... Με πλησίασε με πολύ όμορφο τρόπο... Και ένα μόνο μήνυμά του στο κινητό μου έφτανε... Λίγες ώρες όμως πριν το πολυπόθητο ραντεβού το μετάνιωσα και του έστειλα μήνυμα πως δε θα πάω... Και αυτό γιατί;;; Γιατί δεν ήταν σαν εμένα... Εγώ ντυνόμουν με ΤΟΜΜΥ και εκείνος με 3GUYS... Πήγαινα μόνο Κηφισιά και εκείνος Ρέντη... Εγώ θα σπούδαζα στην Αγγλία και εκείνος σε ένα ΤΕΙ... Και ξαφνικά ενώ πλησίαζε το βράδυ σταμάτησα... Άρχισα να λέω: Πας καλά;;; Επικοινωνείς;;; Έσπευσα να του στείλω μήνυμα και να του ζητήσω συγγνώμη... Και τελικά την επόμενη μέρα βγήκαμε... Και τα φτιάξαμε... Και ήταν τέλεια... Μπορεί να είχα περάσει τα 17 αλλά ποτέ δεν το μετάνιωσα που δεν είχα αγόρι πιο πριν... Απλά και μόνο γιατί τώρα έχω το πιο τέλειο... Αυτό που αξίζει πραγματικά...

My dear Schooligans, είμαι 15 χρονών και θα πάω Πρώτη Λυκείου. Απ' όταν ήμουν πολύ μικρή ήμουν χοντρή και επειδή μπούχτισα μια ζωή να ντρέπομαι γι' αυτό που είμαι και να μη με πλησιάζει αγόρι, πήρα την απόφαση να αδυνατίσω. Αυτό άρχισε το καλοκαίρι της Α' Γυμνασίου και ως τις αρχές της Γ' Γυμνασίου έχασα 17 κιλά (από 63 πήγα 46). Όμως μου σταμάτησε η περίοδος και η μάνα μου άρχισε να ψάχνεται. Ύστερα από επίσκεψη σε ψυχολόγο, ανακαλύψαμε πως είχα νευρική ανορεξία. Αφού πλακωνόμουν με τους γονείς μου που ήθελαν να παχύνω, μ' έπιασαν βουλιμίες. Έτρωγα ακατάπαυστα, με αποτέλεσμα σε δύο μήνες να πάρω ό,τι έχασα. Τώρα συμβουλεύομαι διαιτολόγο την οποία χεσμένη την έχω, γιατί έχω μπουχτίσει. Δεν ξέρω τι θα γίνει, αν και όλοι μου λένε πως έχω τις δυνατότητες να λεπτύνω λίγο. Διότι πώς βγάζεις 20, ρε κοπελιά, και δεν μπορείς να αδυνατίσεις; Έλα όμως που εγώ δεν μπορώ, δεν έχω τη θέληση... 

 

Με αγάπη,
η χοντρή που δε θα ξαναβάλει τζιν Nο 26

Παχουλός, ζουμπουρλός, νταρντάνα, ευτραφής, χοντρούλης, μεγαλόσωμος, στρογγυλός... ή αλλιώς ΧΟΝΤΡΟΣ! Το να είσαι χοντρός δεν είναι κάρμα γονιδίων ή χτύπημα της μοίρας. Είναι στάση ζωής! Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά συνήθως οι χοντροί είναι άνθρωποι χαρούμενοι, έξυπνοι και με χιούμορ. Και αν αναρωτιέστε γιατί, είναι απλό: έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι! Γι' αυτό σταματήστε τις δίαιτες! Άλλωστε δε θα ήταν βαρετό να ήμασταν όλοι ίδιοι;;

...ήμουν γι' αυτούς ο χαζός της τάξης, μου έδιναν φάπες, 
με έφτυναν...

...ο διευθυντής μάς απαγόρευσε να δηλώσουμε συμμετοχή στο Schoolwave...

...πώς βγάζεις 20, ρε κοπελιά, και δεν μπορείς ν' αδυνατίσεις;...

Σας γράφω όχι για να εγκωμιάσω το «θεόπνευστο» έργο σας και να σας πω πόσο με έχει βοηθήσει το περιοδικό σας, αλλά για να σας στείλω ένα γράμμα άκρως ειλικρινές, σαν αυτά που ζητάτε. Το περιοδικό σας αν και ξεκίνησε καλά, έχει φτάσει στο σημείο να έχει ως κύριο αναγνωστικό κοινό κοριτσάκια που όταν δε διαβάζουν εσάς, διαβάζουν «Σούπερ Κατερίνα» ή «Cosmopolitan» και παιδιά που θεωρούν ως ύψιστο φασισμό το να μην τους αφήσουν οι γονείς τους να πάνε στη συναυλία των HIM. Και φυσικά, τέτοιο κοινό σας αξίζει μιας που έχετε καβαλήσει καλάμι και δε βλέπετε μπροστά σας. Αυτό βεβαίως διαπιστώνεται και από τα γράμματα που δημοσιεύετε όπου μόνο συμβουλές γάμου δε δίνετε, ενώ αν τύχει και κάτι πιο πιασάρικο (τύπου: παιδί με τάσεις ομοφυλοφιλίας) το κάνουμε κι ένα σκιτσάκι κι άμα λάχει το κάνουμε και κειμενάκι μπροστά-μπροστά να φαίνεται, κλείνοντας πάντα με τη γνωστή καραμέλα: Χατζιδάκις ή Αγγελάκας, αναλόγως. Και φυσικά στο δεύτερο όνομα εξαντλείται και όλη σας η ροκιά! Καλή συνέχεια και υπόσχομαι να σας διαβάζω πάντα, από φόβο μη γίνω σαν κι εσάς.

Αγαπητοί Schooligans,

Κάθε Κυριακή εγώ και οι φίλες μου Ηλιάνα και Μαριέττα αφήνουμε τα ζεστά μας κρεβατάκια και παίρνουμε τους δρόμους και τα περίπτερα ψάχνοντας την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Ένα μήνα τώρα η ίδια δουλειά και το ίδιο βλέμμα απογοήτευσης στα πρόσωπά μας όταν συνειδητοποιούμε ότι ακόμα δεν έχει δημοσιευτεί καινούριο τεύχος. Αρχικά δεν ανησυχήσαμε ιδιαίτερα γιατί πιστεύαμε πως αν όχι την άλλη Κυριακή, μία από τις επόμενες θα το κρατούσαμε στα χέρια μας. Ο Οκτώβρης πέρασε, ο Νοέμβρης μπήκε και διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μας. Στην ιδέα ότι δε θα υπάρξει άλλο Schooligans πανικοβληθήκαμε!! Σας παρακαλούμε διαψεύστε τις υποψίες μας! Η μαθητική ζωή είναι πολύ δύσκολη, μάταιη χωρίς εσάς!!

 

Τρεις φανατικές αναγνώστριές σας

Είστε μειονότητα, αυτό το ξέρετε. Αυτό που ίσως να μην ξέρετε, είναι ότι -αν αντέξετε και δεν «αφομοιωθείτε»- ΠΑΝΤΑ θα είστε μειονότητα. Είμαι 38 ετών. Και μητέρα. Πιστέψτε με, εξακολουθεί να διαπερνά τη ζωή μου η ίδια αίσθηση σύγκρουσης με την κυρίαρχη «πραγματικότητα». Ξέρετε τι εννοώ: το ερώτημα «Εγώ είμαι από άλλο πλανήτη ή όλοι οι υπόλοιποι;»... Η απάντηση βρίσκεται στο χέρι αυτού που ρωτά... Καλή συνέχεια!

Γράφω για ένα άτομο που δε νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να πλησιάσω. Ίσως επειδή μου φαινόταν πάντα τόσο ψηλός, τόσο μεγάλος. Ο μεγάλος μου αδερφός. 

Όταν εγώ ήμουν 4-5 ο Κ. ήταν 16-17. Η ηλικία που δε θες κανέναν πάνω απ' το κεφάλι σου. Γι' αυτό του έχω συγχωρέσει που ήταν τόσο απότομος μαζί μου, που δεν προσπάθησε ποτέ να με πλησιάσει. Μόνο εγώ του 'λειπα. Μια μαμά που φώναζε, μια κοπέλα που δεν την είχε όταν τη χρειαζόταν, ο ίδιος του ο εαυτός που δεν άντεχε. 

Τον αγαπάω τον αδερφό μου. Τον αγαπάω έτσι όπως τον θυμάμαι. Μακριά μαλλιά, τζιν, μόνο μαύρα ρούχα, αρβύλες -αποκλειστικά!- και μια άδεια σχεδόν, σχολική τσάντα. Τώρα που είμαι στην ίδια ηλικία που ήταν αυτός τότε, μπορώ να τον καταλάβω. Και θέλω να με καταλάβει κι αυτός. Μου έχει πει πως δε χρειάζεται. Ξέρει. Γιατί τα 'χει περάσει. Έχει αλλάξει τόσο πολύ. Τότε μπορεί να τσακωνόταν με τη μάνα μου, μπορεί να μου φώναζε, αλλά νομίζω πως χαμογελούσε. Κι αν όχι, έβλεπα τουλάχιστον ότι ζούσε. Σήμερα όμως κάθεται τελείως απαθής. Δε χαμογελά, δε νιώθει, δε σκέφτεται, δε ζει...

Πολλές φορές εύχομαι να γύριζα τον χρόνο πίσω. Να ξυπνούσα ένα απόγευμα και να τον έβλεπα ξανά έτσι όπως ακριβώς θέλω να τον θυμάμαι. Να ετοιμαζόταν να βγει κι εγώ να προσπαθώ να του σπάσω τα νεύρα με τη ζήλια μου και την παράκληση να με πάρει μαζί του. Όχι τόσο για να με πάρει στ' αλήθεια, όσο για να μου δώσει σημασία, να με ακούσει. 

 

Στέλλα, Γ' Γυμνασίου

Όλοι τον μισούν. ΟΛΟΙ! Είναι η κατάρα της Πρώτης Λυκείου. Μόνο σε αυτούς που κάνουν ιδιαίτερα μαζί του βάζει 20. Με έκανε να μισήσω τα Μαθηματικά και να θέλω να του σπάσω τα τρία αυτοκίνητα και να του βάλω φωτιά στη σπιταρόνα του. Ζητείται έφηβος, με ανάλογες ανησυχίες να τον καθαρίσει και αναλαμβάνω εγώ την δικιά του υπόθεση. 

 

Johnaros

Ζητούμε τον αφανισμό της Μ... (στρίτζω καθηγήτρια χημείας), η οποία διαθέτει τα εξής χαρακτηριστικά:

• Ύψος στρουμφακίου
• Μαλλί σκοροφαγωμένο (λόγω ηλικίας)
• Κοιλιά αλά Αιθιοπάκι 
• Ντύσιμο ντισκομπάλας!!!
Όποιος γνωρίζει τυχόν τρόπους εξόντωσης, παρακαλούμε να τους δημοσιεύσει λίαν συντόμως για να μην την φορτωθούμε και του χρόνου!! Ή σε περίπτωση που τη συναντήσετε κάπου, πυροβολήστε ελεύθερα!!!

 

Ευχαριστούμε

...είμαι ερωτευμένη με τον πρώην κολλητό του πρώην μου...

...σταματήστε τις δίαιτες! Το να είσαι χοντρός είναι στάση ζωής...

...στο περιοδικό σας έχετε καβαλήσει καλάμι και δεν βλέπετε μπροστά σας...

Δεν γράφω για να πω τον πόνο μου, ούτε και να κάνω τον έξυπνο. Μπορεί να είμαι πλέον 28 αλλά η ιστορία μου ξεκινά στα 17. Μέχρι τότε παπαγάλιζα την επιθυμία των γονιών μου πως θέλω να γίνω γιατρός. Όμως εγώ αποφάσισα πως αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να γίνω Φυσικός. Συμφορά! Εγώ ο μαθητής του 20 να θέλω να γίνω καθηγητάκος! Ακολούθησαν οι γνωστοί έμμεσοι και άμεσοι εκβιασμοί: «δε λυπάσαι τους βαθμούς σου;»... «σε ποιον να το πούμε και δε θα μας κοροϊδέψει;»... «εμείς δε θυσιαστήκαμε να σε μεγαλώσουμε για να σε αφήσουμε να καταστραφείς για ένα καπρίτσιο»... «εμείς που σε αγαπάμε και ξέρουμε καλύτερα»... «όσο σε τρέφουμε θα κάνεις αυτό που θέλουμε εμείς!»... «αν δεν δηλώσεις Ιατρική να φύγεις από το σπίτι!» κλπ. 

Τελικά πέρασα με την πρώτη στην Ιατρική σχολή της πόλης μου. Φρίκη! Κι ας μου πήραν σούπερ αμάξι στο καπάκι. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι οι δικοί μου, που υποτίθεται ότι με αγαπούν και νοιάζονται για την ευτυχία μου, με είχαν πουλήσει για χάρη των δικών τους επιθυμιών και του τι θα πει ο κόσμος. Και η σχέση μας πήρε κατήφορο χωρίς τέλος. Στο 2ο έτος αντί να δίνω μαθήματα στην εξεταστική του Ιούνη, εγώ έδωσα πάλι Πανελλήνιες στη ζούλα και πέρασα στο Φυσικό. Ούτε και μ' αυτό συγκινήθηκαν και επανέφεραν την απειλή της έξωσης από το σπίτι εάν τολμούσα τίποτε ύποπτο. Δυστυχώς και πάλι τσίμπησα, αλλά είχα πλέον πάρει την απόφασή μου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου άρχισα να δουλεύω, μόλις τελείωσα τη σχολή έδωσα αμέσως κατατακτήριες και είμαι πλέον 4 μαθήματα μακριά από το πτυχίο του Φυσικού. 

Όσο για τους γονείς μου; Έχουμε να μιλήσουμε σχεδόν δύο χρόνια αφότου κατάλαβαν πως δεν υπάρχει περίπτωση να με δουν με άσπρη ποδιά. 

Μόνο ένα θέλω τελικά να πω: μερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε καλά αλλά η απελπισία δεν είναι καλός σύμβουλος. (Αντι)Δράστε! Και μην αποδεχτείτε αυτό που σας μιζεριάζει γιατί η ζωή είναι δική σας και κανενός άλλου.

 

Νίκος, 
αθάνατη ελληνική επαρχία

20/6/2006... Ήθελα να σας γράψω εδώ και πολύ καιρό αλλά κάθε φορά που άρχιζα δεν είχα τελειωμό... Τώρα όμως θα το παλέψω...Είμαι μοναχοπαίδι και μου τη δίνει. Είμαι 15. Είμαι ερωτευμένη με τον πρώην κολλητό του πρώην μου. Είμαι για πρώτη φορά στα μαχαίρια με τους γονείς μου εδώ και τρεις μέρες. Είμαι νευριασμένη γιατί κάθομαι στο πρώτο θρανίο ενώ το περιοδικό σας απευθύνεται στους μαθητές του τελευταίου. Είμαι χεσμένη απ' τη χαρά μου γιατί σε τρεις μέρες είναι το Schoolwave. Είμαι ως εδώ με όλα τα μαλακισμένα κοριτσάκια που ακούν Sex Pistols για να βρουν γκόμενο. Είμαι απελπισμένη γιατί ο Κομπέιν βάραγε ηρωίνη ενώ ήταν πατέρας. Αυτή τη στιγμή είμαι σκατά και δεν ξέρω γιατί, πράγμα που συμβαίνει πολύ συχνά. Είμαι εγωκεντρική, αλλά χέστηκα. Είμαι αναποφάσιστη. Είμαι εξοργισμένη. Είμαι πληγωμένη. Είμαι περίεργη αν θα δημοσιεύσετε το γράμμα μου. Είμαι.

Συγγνώμη μαμά, συγγνώμη μπαμπά, συγγνώμη σε όλους σας τέλος πάντων. Δεν έχω τίποτα πια να σας πω! Σας βαρέθηκα... Βαρέθηκα να με κρίνετε να με στραβοκοιτάτε στο δρόμο, να με δείχνετε με το δάχτυλο και να με κατηγορείτε για τα πάντα. Ψάχνω να βρω κάποιον να με καταλαβαίνει, να ξέρει τη διαφορά ανάμεσα σε χουλιγκανισμό και αναρχία, να μη μπερδεύει τον Marley με την Harley (Έλεος! Τ' άκουσα κι αυτό!). Προχθές καθόμουν σ' ένα παγκάκι και κάπνιζα. Έρχεται μια κυράτσα και μου λέει «ευτυχώς που η κορούλα μου δεν είναι σαν κι εσένα!». Τη ρωτάω «Πόσο καριόλα είσαι κι εσύ κι η κορούλα σου!»; Και αυτή έφερε τους μπάτσους! Μα συμβαίνουν αυτά σε όλους ή μήπως φταίει η οδοντόκρεμα που βάζω στις τζίβες μου;

Νάνσυ, 16

Σ΄ αγαπώ και το καρπούζι
είναι full από κουκούτσια
Τα ροδάκινα δαγκώνω
Μου λερώνουν τα παπούτσια

Σ' αγαπάω και να το ξέρεις
μη φοβάσαι πια τα βράδια
θα σου φέγγουν να βαδίζεις
μικρά κόκκινα αχλάδια

Σ' αγαπάω και μη φοβάσαι
ο χειμώνας θα περάσει
κι όταν φτάσει καλοκαίρι 
θα στο πω μ' ένα κεράσι

Σ' αγαπάω και μπάντζι-τζάμπινγκ 
άμα θες να κάνεις κάντο
μα όσο στο κενό θα πέφτεις 
τρώγε και ένα αβοκάντο

Σ' αγαπάω και για να φύγει
η πικρή σου στεναχώρια
θα σου δίνω εγώ φιλάκια
όσα του ροδιού τα σπόρια

Σ' αγαπάω και δεν γουστάρω
κάθε βράδυ να ΄ναι ίδιο
την ανία για να σπάσω
τρώω ένα ακτινίδιο

Σ' αγαπάω κι ενώ τρέχεις
ξέγνοιαστος σε μια αλάνα
σαβουριάζεσαι και πέφτεις
δεν την είδες την μπανάνα;

Σ' αγαπάω κι αυτά τα λόγια
έτσι μην τα προσπερνάς
η μοναξιά είναι σκληρή
όπως είναι κι ο ανανάς

 

Bonitinia

...γράφω για ένα άτομο που δε θα μπορέσω ποτέ να πλησιάσω, τον μεγάλο μου αδελφό...

...οι γονείς μου με απειλούν «όσο σε τρέφουμε, θα κάνεις αυτό που θέλουμε εμείς!»...

Γεια σας μωρέ κοπέλια! Ίντα γίνεται; Όπως ήδη καταλάβατε είμαστε από ένα χωριό της ορεινής Κρήτης. Είμαστε 17 στα 18 και έχουμε να κάνουμε ορισμένα παράπονα. Είμαστε απελπιστικά απελπισμένοι. Τα κορίτσια της ηλικίας μας δεν κάθονται παρά μόνο σε όσους έχουν 4Χ4 και είναι πάνω από 20 (και πάλι με δυσκολία). Εμείς δηλαδή πρέπει να τη βγάζουμε αναγκαστικά με τις μικρούλες του δημοτικού ή με τις κατσίκες του γείτονα (αστείο). Επίσης οι πιο πολλές πάσχουν από το σύνδρομο του λυκανθρώπου (πρέπει να επιστρέφουν στο σπίτι πριν βγει το φεγγάρι). Όσες δεν πάσχουν από την εν λόγω ασθένεια τούς βγαίνει το όνομα. Αν στη σπάνια περίπτωση που κάνεις κάτι με κάποια, αυτό γίνει γνωστό (σίγουρα πράγματα) τότε πρέπει να ετοιμάσεις εσύ τα γαμπριάτικά σου και αυτή την προίκα της. Γι' αυτό να μην παραπονιέστε εσείς από τις πόλεις, υπάρχουν και χειρότερα.


Ανάθεμά σε κοπελιά 
α' δε σε μπαλοτάρω
να σε γεμίσω μπαλοθιές
κι ύστερα να σε πάρω

 

Οι απελπισμένοι, 
Στέφανος-Βασίλης,
Ανώγεια Μυλοποτάμου,Κρήτη

(γράμμα αναγνώστη στην εφημερίδα «Χριστιανική Ηθική»)


Αγαπητέ κ. Διευθυντά, έτυχε να γνωρίσω το τελευταίο τεύχος (Ιούνιος 2006, αριθμός 7) ενός υποτίθεται περιοδικού, που κυκλοφορεί τρεις φορές το χρόνο, δυστυχώς με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» (!) και έχει τον τίτλο «schooligans».

Στα περιεχόμενα του υπήρχαν δείγματα αναζήτησης, εκμυστήρευσης, διαμαρτυρίας αλλά κυρίως βωμολοχίας, διαστροφής και αυθαιρεσίας. Αναρωτιέσαι ποια μπορεί να είναι η αιτία ύπαρξης ενός τέτοιου περιοδικού, με κυρίως περιεχόμενο τις αρρωστημένες και διαστροφικές εξαιρέσεις της μαθητικής ζωής. Μοιάζει περισσότερο με μια ιδεοεκφραστική χωματερή ή ακριβέστερα μ' έναν ιδεοεκφραστικό δύσοσμο υπόνομο, που όχι μόνο δεν ωφελεί ανθρώπινες ψυχές αλλά αποτελεί επικίνδυνη πηγή ψυχολογικών μολυσματικών ασθενειών. (...)

Λοιπόν, πρέπει να μιλάμε για dooligans (=ντούλιγκανς: εκ του δούλοι, δηλαδή δούλοι της παραφροσύνης). Είναι όσοι επιμένουν να εκμεταλλεύονται πρόστυχα, συνειδητά ή ασυνείδητα, τα ανθρώπινα αδιέξοδα (κυρίως των νέων). Ως πότε κάποιοι από εμάς θα γίνονται βαποράκια της παραφροσύνης;

 

Φιλικά 
Ιωάννης Γ.

 

17 Νοέμβρη, μία και μισή το μεσημέρι, μόνος μου στη Σταδίου με δυο σπρέι στην τσάντα. Ο δρόμος είναι άδειος. Ξαφνικά πετάγονται από το πουθενά 20 ΜΑΤαδες. «Επ, παλικάρι, ταυτότητα!», τους την δείχνω.«Πάμε λίγο πιο πάνω!», τους ακολουθώ. «Κάτσε κάτω!», κάθομαι. «Πού μένεις;», «Αγία Παρασκευή», «Α καλά, κατάλαβα, πλουσιόπαιδο!», δεν απαντάω. «Τι έχεις στην τσάντα;», μου την ανοίγουν. «Τι έχεις στις τσέπες;», πάω να σηκωθώ να τους δείξω. «Κάτσε κάτω ρε, τι νομίζεις ότι είσαι; Έξυπνος; Τι είναι αυτά εδώ;». Κρατάει δυο μάσκες για δακρυγόνα που βρήκε στην τσάντα μου. Τις είχα για την πορεία, «Τι τις θες; Σαν να μην μας τα λες καλά! Αναρχικός μου φαίνεσαι!». Δε μιλάω. «Τι είναι αυτό εδώ;», μου δείχνει ένα μικρό αναρχικό άλφα, ζωγραφισμένο με μπλάνκο πάνω στην τσάντα μου, «Άλφα» του λέω. «Με περνάς για βλάκα, ε;! Δεν γουστάρεις αστυνομία, ε;! Αν με πετύχαινες μόνο μου βράδυ θα με έσπαγες στο ξύλο, ε;! Σήκω!», σηκώνομαι. Μ' αρπάζει από το λαιμό και με τραβάει κοντά του με δύναμη. «Μην κάνεις καμιά μαλακία! Κατάλαβες;!». Μου καρφώνει ένα γκλοπ στη μέση και στην επόμενη γωνία με δίνει σε πέντε ασφαλίτες με πολιτικά. Αυτοί με κολλάνε στον τοίχο, ξαναψάχνουν την τσάντα μου, δε βρίσκουν τίποτα παράνομο, γράφουν τ' όνομά μου και με χώνουν σε μια κλούβα μαζί με άλλα δυο παιδιά.

Τρεις ώρες πριν την πορεία μας πάνε στη ΓΑΔΑ. Μπαίνουμε στο ισόγειο. Ξανά έλεγχος. Μια μπατσίνα φωνάζει υστερικά: «Κλείστε τα κινητά σας και βγάλτε τις κάρτες σας!». Ρωτάω αν μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο τη μάνα μου. Πετάγεται ένας μπάτσος: «Έλα ρε μάγκα, άσε ήσυχη την μανούλα σου, γιατί να την ανησυχήσεις;». Δεν απαντάω, αυτός συνεχίζει. «Τι κατέβηκες στην πορεία ρε βλάκα; Δεν έχεις καταλάβει πως το Πολυτεχνείο είναι ξεπερασμένο; Ε;!». Μου 'ρχεται να τον βρίσω. Μπορείς ρε μαλάκα μπάτσε να τελειώσεις μια φράση χωρίς το γαμημένο το «ε!»; Μπορείς; Ε;! Δε λέω τίποτα και κλείνω το κινητό μου. Μας ανεβάζουν σ' ένα ψηλό όροφο -είμαστε πάνω από 200 άτομα. Μας βάζουν σε μια σειρά. Μια μπατσίνα μας φωνάζει και μας ρωτάει ένα σωρό μαλακίες! «Στο Θεό πιστεύετε; Σε ποιον Θεό;»!

Μας πάνε σ' ένα κελί. Νομίζω ότι είμαι σ' ελληνική ταινία. Μόνο ο μπαγλαμάς λείπει. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω καμιά 20αριά άτομα και μέσα σε αυτούς δυο κορίτσια 14-15 χρονών. Πιο δίπλα ένας τύπος με χειροπέδες που απ' ό,τι άκουσα μετά ήταν μαφιόζος της νύχτας μπλεγμένος με ναρκωτικά και πουτάνες... Πώς βάζεις, ρε μαλάκα μπάτσε, 15 χρονών κοριτσάκι δίπλα σε μαστροπό;!! Μας φωνάζουν έναν-έναν για δακτυλικά αποτυπώματα. Κανονικό φάκελο! «Πώς σε λένε; Πού μένεις; Ποιο είναι το νούμερο του κινητού σου; Με ποιους θα πήγαινες στην πορεία;». Κάνουν και χιούμορ: «Άφησε μας και ένα αυτόγραφο με τα δαχτυλάκια σου»! Μια κοπελίτσα 15 χρονών βάζει τα κλάματα, τρέμει! Πιο πριν, μια αστυνομικός -γυναίκα ευτυχώς- της είχε κάνει σωματικό έλεγχο. Μέσα στο σουτιέν, στα εσώρουχα, παντού!

Κατά τις εφτά μας αφήνουν. Κρατούσαν για έξι ώρες διακόσια άτομα, όλα με ταυτότητες, χωρίς να 'χουν κάνει τίποτα και χωρίς να 'χουν επικοινωνία με τους δικούς τους. Σωστή απαγωγή! ΟΙ δικοί μου είναι απ' έξω και με περιμένουν. Γυρίζω σπίτι.

Την άλλη μέρα πετυχαίνω την κοπελίτσα που έκλαιγε. «Ντρέπομαι!», μου λέει. «Την κολλητή μου που πήγε στην πορεία τη βαράγανε πέντε ΜΑΤάδες μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ο ανώτερός τους και τους σταματάει. Την βλέπει κάτω στο δρόμο να σπαράζει ματωμένη και αρχίζει μόνος του να την κλωτσάει με μανία στο στήθος και να φωνάζει: “ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ! ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!”»... «Ντρέπομαι», μου ξαναλέει, «εγώ έκλαιγα στο κελί και την φίλη μου κόντεψαν να την σκοτώσουν...». 

Γιώργος, 18 χρονών