ΠΡΟΣΕΥΧΗ


Η ώρα είναι 23.45 και το βιβλίο της Φυσικής εδώ και δυο ώρες έχει παγώσει στη σελίδα 49. Ο «σπουδασμένος» και «καλλιεργημένος» πατέρας μου εκτονώθηκε. Αυτή τη φορά πάνω στην αδερφή μου, η οποία έπειτα από βαρύ μαστίγωμα με τη ζώνη βρίσκεται κλειδωμένη ξυπόλητη στο ολοσκότεινο υπόγειο του σπιτιού, δυο ορόφους πιο κάτω. Έχει σταματήσει να ουρλιάζει κι εγώ με τον αδερφό μου, κλεισμένοι ο καθένας στο δωμάτιό του, ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να τη βγάλουμε από εκεί κάτω, χωρίς να το πάρει είδηση το τέρας του σπιτιού. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας βρίσκεται το τμήμα της αστυνομίας, η οποία έχει πάρει τον ύπνο του δικαίου... Ο πατέρας μου είναι γιατρός, σώζει ζωές. Τις ζωές των άλλων. Τις δικιές μας όμως τις κατέστρεψε. Από τότε που ήμασταν γύρω στα 6 νομίζω. Στα 12 η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ακόμη θυμάμαι τις μελανιές σε όλο μου το σώμα. Πρέπει να είχα μέρες να ξαπλώσω ή και να καθίσω, γιατί πονούσα υπερβολικά. Ήταν καλοκαίρι και ενώ θα έπρεπε να ήμουν με το τιραντάκι, φορούσα το τζιν μπουφάν μου... Διαφορετικά, βλέπεις, θα φαίνονταν οι μελανιές και θα στιγμάτιζα το όνομα του πατέρα μου... Δεν είμαι ούτε ροκού, ούτε τρέντουλο. Ας πούμε κάτι ενδιάμεσο. Αλλά άνθρωπος, φίλε μου. Ούτε «γάιδαρος», ούτε «μουλάρι», ούτε «αποτυχημένη», ούτε «κατεστραμμένη», ούτε «πουτανάκι» όπως με φωνάζουν οι γονείς μου. Είμαι μια άριστη μαθήτρια, αλλά οι γονείς μου πάντα ήθελαν κάτι παραπάνω. Έγιναν σκληροί, μου στέρησαν τις βόλτες, τους φίλους, τις σχέσεις μου. «Εσύ δεν έχεις ανάγκη. Ο πατέρας σου είναι γιατρός, σου παίρνει τους καλύτερους καθηγητές. Τι άλλο θες;». Ναι ρε μαλάκα, θέλω αυτό που τόσο απλόχερα εσένα σου προσφέρουν: κατανόηση και αγάπη. Έχεις σκεφτεί ποτέ σου να αυτοκτονήσεις; Εγώ άπειρες φορές. Εμένα η μάνα μου δεν ήρθε να μου πει ποτέ τι έχω όταν είμαι down, ούτε συζήτησε ποτέ μαζί μου τα προβλήματά μου. Πίσω λοιπόν από το χαρούμενο χαμόγελο και το προσωπείο του «όλα πάνε καλά» που αναγκάζομαι να φοράω κάθε μέρα, κρύβεται ο συντετριμμένος ψυχισμός μου. Εσύ Θεέ του προηγούμενου τεύχους, ρίξε μια ματιά και κατά δω...

f.bl.


3.11.2007 Τεύχος #10