Το Σεπτέμβρη του 2007, τη μέρα που θα ξεκινούσα τη Γ' Γυμνασίου, ο μπαμπάς μου έπαθε εγκεφαλικό. Έμεινε ενάμιση χρόνο στο νοσοκομείο αφού η κατάστασή του ήταν πολύ βαριά. Με λίγα λόγια δεν ήταν ο άνθρωπος που ήταν. Καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι, 30 κιλά, είχε χάσει την ικανότητα να μιλάει κανονικά... Κάθεστε;... Δεν πήγα ποτέ να τον δω. 
Το ξέρω πως ακούγεται άσχημο αλλά, ενώ ήθελα, δεν μπορούσα. Προσπάθησα. Πήγα στο νοσοκομείο πολλές φορές αλλά με το που έφθανα στην πόρτα του δωματίου έκλαιγα. Ο μπαμπάς μου πέθανε τον Ιανουάριο του 2009, όταν πήγαινα Α' Λυκείου. Σήμερα, ένα χρόνο μετά, δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Ήμασταν πολύ δεμένοι. Ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε στην οικογένεια, με κάλυπτε, συνωμοτούσαμε, μα πάνω απ' όλα με άκουγε. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας πολύ ψαγμένος άνθρωπος με τον οποίο άξιζε να κάνεις συζήτηση. Ο αδερφός μου πρόλαβε, αλλά εγώ όχι.
Ήμουν κοριτσάκι. Ποτέ δεν πρόλαβα να πω «Γεια σου ρε πατέρα!»....
Ρε μάνα, καλή είσαι κι εσύ και σε λατρεύω, αλλά ο μπαμπάς μου μού λείπει. Τέλος.

Ροδεία